Een beetje hetzelfde verhaal als vorige week: het beginnerswerk kost me even wat moeite, maar uiteindelijk lukt het wel. De Primary Slip Jig is me ontschoten, maar als ik even met m'n schrift erbij oefen, gaat het wel weer. Ik oefen desondanks maar wat op de achtergrond mee. Meer dan enkele passen ken ik er niet van, dus ik moet toch al snel stoppen.

Kort na het begin van de les komt er ineens een bekende binnenlopen. De Ierse die ik na de Feis in november vorig jaar naar het busstation bracht, stapt ineens de zaal binnen. Ik had wat sms-contact gehad, maar had daaruit niet begrepen dat ze er zou zijn.
De reistijd naar de Kilkenny School in Den Haag is pittig, zelfs vanuit Amsterdam. Ook zij is daar uiteindelijk op afgeknapt en naar een school dichterbij gegaan.

Dat vind ik knap of zo je wil, gedurfd, daar zij voor zover ik weet langer les heeft gehad bij de Kilkenny school dan ik en dus ook met meer veranderingen te maken zal krijgen.

De Treble Jig gaat best aardig. Ik krijg een complimentje van m'n dansgenote, maar eerlijk gezegd vind ik het niet zo bijzonder en zelfs wat aan de slechte kant. Ik wéét gewoon dat m'n voeten slecht uitgekruist zijn.

De Saint Patrick komt deze week niet aan bod, de hornpipe wel. Hoewel ik het ritme terug heb, is juist starten nog steeds een probleem. Ik begin te vroeg of nét iets te laat. Vooral het laatste is moeilijk corrigeren omdat de rest ook zo snel gaat.
Er is wel 1 overwinning: als de docente het na wat oefening nogmaals wil zien, staat geloof ik de muziek met het beginners-tempo op. Ik kan ineens meekomen, al ben ik nog steeds verbaasd hoe ongelooflijk snel dit gaat! Ik heb grote moeite om op tijd te zijn en merk ook dat m'n benen bijna automatisch wat losser worden omdat het ritme anders zo snel is dat het niet te doen is.

"Try to get the rallies right,' zegt de docente tegen een klasgenote naast mij die ook de nodige moeite met de Hornpipe heeft.
Ik sta er toevallig wat te oefenen en vang 'His are good.' op. Joepie!