De Primary Reel gaat wéér mis bij de over-2-3. Ik wil weer een hop-2-3 doen. Ik begin er ook langzaam niet meer in te geloven en hou het al snel voor gezien, wat de docente ook wil.

Ik weet dat ik het aan mezelf te danken heb: ik oefen gewoon veel te weinig. Daar komt ook bij dat ik vrijwel nooit meer in m'n hoofd de passen doorloop. Toen ik net begonnen was deed ik dat veel vaker en ging het bijna automatisch.

Met de Primary Slip Jig gaat het beter. Ik hoef nu alleen nog aan het begin even de hele serie passen te overdenken en dan gaat het bijna helemaal goed. Bijna dan, want bij de derde serie passen ben ik de draad even kwijt.

Als ik dat nog eens mag proberen gaat het weer mis. Een derde keer gaat ook niet goed en dan vind ik het wel mooi. Ik nok ermee. De docente vraagt nog of ik nog een vierde kans wil, maar ik denk er niet aan. De Single Jig gaat door m'n stemming ook mis, ook al weet ik als ik het zie wel weer wat ik moet doen.

De Primary Treble Jig is het bekende zorgenkindje. Ik krijg de complete lead-around, inclusief de nog steeds moeilijke hop-1-2-3. Het lukt me bij de les wel, maar thuis is het helaas alweer vergeten. Zucht! Als ik dáár nou eens van af kon komen en gewoon kon onthouden wat ik moest doen!

Ik ben in dit geval enorm blij dat ik m'n 'dagboek' heb. In dit soort sikkeneurige stemmingen verlies ik wel eens de moed en denk ik dat het me nooit gaat lukken. Als ik dan teruglees en zie hoe lang sommige andere dansen me gekost hebben om onder de knie te krijgen, krijg ik de moed weer terug.